Liefste allemaal, De laatste weken zijn bijzonder druk geweest en we moesten ons haasten want de tijd vliegt snel al ge u amuseert! Niet dat alles even gesmeerd verlopen is, maar al bij al was het toch een relatief vlot "just in time" scenario, b.v. onze nieuwe zetels waren net gearriveerd op donderdag en, zoef, vrijdag zaten ze al in de container ("terug naar China als het ware" ;-) ), mijn finale visum heb ik na wat administratief geknoei en getouwtrek pas ontvangen 2 dagen voor mijn vertrek, enz. kortom het was soms "scharrep oep de schnee" zoals we dat in ons taaltje zo schoon kunnen zeggen. In de afgelopen maand hebben wij (dikwijls samen maar soms ook apart) in totaal van honderden mensen afscheid genomen, sommigen individueel, sommigen in groep, zoals bij gelegenheden als het weekend van de oud scouts reünie of het eindejaarsfeest van de muziekschool of het superleuke feestje dat de collega's van Aline hebben georganiseerd (tijdens de werkuren nog wel!), en anderen dan weer op onze afscheidsfeestjes bij ons thuis. De enkelingen die we niet hebben kunnen bereiken op de een of andere manier, zullen we zeker terug op de agenda zetten voor een volgende gelegenheid. Niet getreurd! Wij waren alleszins enigszins ontroerd maar vooral heel erg blij met de grote opkomst van vrienden, collega's, buren en familie op onze afscheidsfeestjes (4 in totaal; goed voor de consumptie van 25 liter wijn, tweehonderdtal blikjes bier en frisdrank en tientallen zakken chips en nootjes; kortom feesten zoals het hoort bij de oude Belgen!). Langs deze weg willen we toch iedereen bedanken voor zijn/haar aanwezigheid en ook uiteraard voor de talrijke geschenken: 15-tal flessen (schuim)wijn, 1 whiskyfles (die ondertussen mee op container zit), kilo's chocolade (want "in China ebbe ze da ni"), allerhande leuke verpakte cadeautjes, een pak adembeschermers tegen fijn stof (zeer praktisch idee, Herman, good thinking ;-) ) en last but not least een wondermooie iPad, gekregen van mijn dierbare collega's, waarmee ik nu dankbaar dit verslagje intik! Tussendoor heb ik mijn trouwe Saab verkocht (met enige pijn in het hart moet ik toegeven), de beerput laten ruimen ("Pietertje, zoonlief, nu dat ge weet hoe het moet, volgend jaar is het uwen toer om het putteke te openen" ;-) ), de centrale afvoersyphon van ons huis "eigenhandig" ontstopt (man man man, wat een smerig jobke en zoiets komt natuurlijk alleen voor als men op het punt staat om voor lange tijd naar het buitenland te verhuizen en de tijd beperkt is), een aantal broeken, shorts, hemden en schoenen gekocht zodat ik niet tijdens de eerste maand van mijn verblijf op zoek moet gaan naar XXXL-kledij in Shanghai (zou al eens kunnen tegenvallen), medicamenten gaan kopen (ge weet maar nooit), een X-ray laten nemen van mijn heup (artrose begot!) en mijn broer Erik een paar keer gaan bezoeken in het hospitaal, hij is gelukkig ondertussen bijna terug de oude (allez, van de drie broers is hij natuurlijk altijd "den oudste" gebleven, maar ik bedoel "hij is vele beter nu"). Er zijn helaas een aantal zaken niet afgewerkt geraakt. Vooral het oplappen van onze garages en de garagedeuren heb ik moeten onderbreken en is dus met enige tijd uitgesteld, jammer. De allerlaatste dagen voor mijn vertrek hebben we geprobeerd het rustiger aan te doen, maar dat is niet echt gelukt, Aline moest gaan werken en ik moest naast talrijke klusjes euh... mijn valiezen nog supersnel inpakken, wat ik, traditiegetrouw (het zit in mijn genen vrees ik), heb uitgesteld tot de taxi quasi voor ons deur stond, wat enigszins geleid heeft tot... laat ik het zo stellen: "belachelijke en hilarische" toestanden waarbij tegen de klok in meer gerief in de kleine valies en de handbagagezak is geraakt dan waarvoor ze gemaakt zijn en elke valies/zak toch voldeed aan de onnozele regel dat ze niet meer dan 15 kg mocht wegen waardoor de grote valies dan weer meer lucht bevatte dan kledij. Ik zweer het: het zweet droop van mijn omvangrijke torso na dit klusje... maar als de taxichauffeur er was, stond mr. Wo toch ready for take off. Ik had ondertussen afscheid genomen van Aline, Pieter, Paulien en Fientje maar vreemd genoeg dringt het besef dat we elkaar anderhalve maand moeten gaan missen toch niet zo concreet door, het lijkt meer of ik een kort tripje naar de Ardennen ga maken of zo... De Bomma stond ondertussen ook klaar (en op tijd! ;-) ) om met de taxi mee te rijden en zoonlief nog even uit te wuiven op het vliegveld. Ook broer Koen kwam er in Zaventem bij en had de wuifzakdoek in de hand terwijl ik mijn ezelsvracht door transitdeur droeg... Bedankt allemaal en tot binnenkort, dikke kus Wouter