Hier een korte introductie voor de Chinees in wording:
' Ni' betekent 'Jij' en ' Hao' betekent ' Goed' (in dit geval tenminste, want kan ook „heel“ betekenen zoals in „ Heel goed“ = „Hao
hao“)
Dus als begroeting is dat letterlijk gezegd: 'Jij Goed' …zonder vraagteken.
Zoiets doet mij onmiddelijk terugdenken aan de Jommeke-boekskes van vroeger waarin indianen altijd zo’n „Bleekgezicht, hij spreken met
gespleten tong“-taaltje spraken en dat is wel grappig want eigenlijk blijkt dat dus niet zo ver van de realiteit te zijn (nvdr: we mogen niet vergeten dat de indianen lang geleden vanuit Azie via
Siberie de USA zijn binnengewandeld, allez, dat heb ik toch zo geleerd op school).
Voor alle duidelijkheid, hier is de universele taal het „Mandarijns“ of „Han Yu“ (taal van de Han Chinees = de overheersende groep
binnen China en is zelfs het grootste volk op wereldschaal gezien. Han Chinezen vind je wellicht overal, maar uiteraard vnl. in China, Taiwan en Singapore).
Er zijn maar liefst 292 levende talen in China, maar de politiek die hier gevoerd wordt, is dat men overal Mandarijns leert als tweede
taal zoals wij tegenwoordig het Engels bezigen. Engels is overigens voor de doorsnee Chinees niet zo moeilijk om te begrijpen en schrijven als Chinees voor ons, maar de uitspraak is een ander paar
mouwen. Een grappige situatie was toen ik een GSM ging kopen omdat mijn oude plots de geest had gegeven: De verkoper probeerde mij iets uit te leggen in het Engels, maar dat was gewoon compleet
onverstaanbaar hoe goed hij ook zijn best deed.Hij verstond mij nochtans prima. Toen pakte hij wanhopig bic en papier en schreef
in keurig Engels: „Look, this mobile phone can be used with 2 SIM-cards…“ Ik wou het papiertje meenemen omdat ik dat nu zo grappig vond, maar hij had het al weggesmeten…
Frappant is ook dat hoe meer ik de mensen hier bezig zie en vooral hoor, hoe meer ik intuitief aanvoel dat het menselijk denken wordt
bepaald door de taal… of is het andersom? Tja, da’s ne moeilijke…
Nu, meestal valt het qua zinsconstructie nog goed mee, bv. deze zin:
“ Ni de ming zi shi shen me?”
Ni de = Jouw / Ming zi = naam / Shi = bevestiging of ja / Shen me = wat
Dus vrij vertaald “Jouw naam is wat?”Dat kan ik zelfs begrijpen en
onthouden!
Volgende zin is een beetje kryptischer:
„Qing kai gao dianer“ = „Aub, open hoog een beetje“
Wat wil zeggen: „ Zet (de airco) wat warmer, aub“. Al iets moeilijker maar het gaat nog, niet?
Een leuke vind ik: „ Wo zou lu“ = „Ik wandel straat“ M.a.w. de Chinezen kunnen niet gewoon wandelen… het moet „op“ iets zijn, een
straat, een weggetje, …
Dus „Wo zou Ni“ = „Ik loop op (over) u“
En aldus klinkt het lied als volgt “…These boots are made for walking, and that’s just what they’ll do, and one of these days Wo zou
Ni…” jaja zing gerust mee ;-)
Dus „ik wandel“ kan niet zonder het voorwerp te vermelden onder uw voeten… niet onlogisch.
Dus wat is nu het probleem?
Wel al hetgeen ik hierboven beschreven heb, is poepsimpel, het probleem is:
1)Het feit dat een (in onze ogen) zelfde woord op
verschillende manieren kan uitgesproken worden
Je hebt bv. 4 tonen voor de letter „a“ en daarbovenop dan nog de neutrale „a“ ook nog.
Samengevat:
Je hebt een lange monotone aaaaa, je hebt een eerder korte van hoge toon naar lage toon varierende a, je hebt een iets langere van lage
toon naar hoge toon varierend aa en dan heb je de van hoog naar laag en terug naar hoog varierende langere aaaaaa…
Ik garandeer u: dit is een killer!
2)Het feit dat ze voor veel woorden (klanken) in
verschillende combinaties gebruiken met heel andere betekenissen. Stel je voor dat wij een paar combinaties zouden maken met de woorden „weg“, „werp“, „gerief“… Dus „ Wegwerpgerief“,
„Werpweggerief“, „Geriefwegwerp“ …
Het ene betekent dus „wegwerpgerief“, het andere „drinkbak“, het volgende „urinoir“,…
Je begrijpt dat hier accidenten van kunnen komen. Ok, het is een beetje overdreven voorgesteld, maar er is wel iets van aan…
Een collega, die een beetje verder staat met zijn Mandarijns, zei me onlangs dat hij dikwijls het gevoel heeft dat de Chinezen elkaar
ook niet zo goed verstaan want dat ze dikwijls elkaar vragen of ze elkaar goed begrepen hebben. Ik weet het (nog) niet, maar het zou mij in elk geval niet verbazen ;-)
Alleszins over het geschrift, dat ik overigens wondermooi vind (om naar te kijken bedoel ik), wil ik het nog niet echt hebben…
Misschien alleen even dit voorlopig: je moet de lijntjes in een karakter tekenen „van boven naar beneden en van links naar rechts“… En dit geheel volgens een logica die niet altijd euh… logisch is.
Je moet overigens een 8000-tal karakters kennen vooraleer je de gazet fatsoenlijk kan lezen (zegt men hier); dus even rekenen…dat is dan 1 karakter/dag gedurende meer dan 20 jaar!
„Teige dien taait zennekik allaank terug zelle!“ >:-(
Gelukkig bestaat er zoiets als Pin Yin Engels: een soort phonetisch geschrift (hoewel er eigen klanken zijn gedefinieerd aan letters
zoals X, Q, …) waar door gebruik te maken van ons lettersysteem (onze letters zijn „Engelse letters“ volgens de Chinezen…‘t Is maar dat ge het weet) de doorsnee Westerling iet of wat geholpen is.
En vergeet de 4 accenten (da’s ene meer dan de Fransen hebben volgens mij) en het trema niet!
Ik weet nu al (afijn, dat wist ik al van toen ik de Jommeke nog las) dat onze europese talen enigszins praktischer zijn zowel in
schrijven als spreken, maar misschien ken ik de kracht nog niet ten volle van deze mysterieuze taal die qua zinsconstructie poepsimpel is maar qua uitspraak, woordensamenstellingen en geschrift
bijzonder moeilijk.
Liefste allemaal, Et voilà, Mr. Wong est arrivé! De vlucht met Qatar Airlines is prima verlopen dankzij de bijzonder vriendelijke crew, de comfortabele bedden en het erg lekker eten (met zeer
lekkere wijn!). Alleen de keuze van de Europese filmkes tijdens de vlucht was wel nogal beperkt en voor die Bollywood movies loop ik niet rap warm, wat niet kan gezegd worden van de nachtelijke
buitentemperatuur tijdens de tussenlanding in Doha (40 graden om middernacht). Beetje jammer dat de tussenstop te kort was om even in de "BlingBling"-lounge van Doha te blijven hangen, zag er
allemaal "very nice" uit. Zo rond 15h zijn we geland in Shanghai (Pudong Airport) en even later, gepakt als een muilezel, maakte ik kennis met Mr. Cao, mijn chauffeur, die gezwind
mijn bagage op een karretje plaatste. De man spreekt helaas zelfs geen tikkeltje Engels, wat onze conversatie eerder beperkte tot de universele taal van de stilzwijgende glimlach :-) Na een rustig
ritje installeer ik me in mijn service-appartement (Somerset residentie) op de hoek van Shaanxi Road en Zhaojiabang Road. Het is redelijk knus en technisch goed in orde zodat ik de komende
anderhalve maand comfortabel zal kunnen wonen totdat Aline en de kinders komen en we onze definitieve woonst betrekken in Westwood Green in de Jinfeng road. Ik knip de airco aan en terwijl een
meneerke een bidon drinkwater in de living plaatst, ledig ik vakkundig mijn "sjakoskes" ...euh ja, zo noem ik mijn valiezen tegenwoordig, want sinds ik wat ben bijgekomen ogen die wat kleiner en
eleganter, vandaar ;-) De avond is nog jong en ik doe een toertje door de buurt. Mijn appartementje ligt in the French Consession, een buurt die ontwikkeld is geweest tussen 1849 en 1949 door fransen
en na de tweede Wereldoorlog aan China is overgeheveld. Vele huizen zijn nog authentiek en de straten zijn gekenmerkt door de aanplanting van platanen; eigenlijk een best aangename buurt met vele
winkels en restaurants. Het verkeer is druk en oogt chaotisch maar is minder gevaarlijk dan op het eerste gezicht lijkt. Alleen moet ge toch zeker steeds naar rechts en links kijken voor ge
oversteekt want die elektrische brommerkes (wel tof, een soort van Vespa) hoor je dus echt niet afkomen. Ook de verkeersregel dat een auto door het rood mag rijden als hij naar rechts wil afslaan,
kan al eens de vlotte tred waarmee je oversteekt tegenwerken. Een restaurant of eettent zoeken was niet aan de orde want bij Qatar Airlines hadden ze mij gewoon zodanig volgepropt (in feite heb
ik dat natuurlijk zelf gedaan, maar onder de streep is het toch hun schuld "mejaldalakkereteunieldentaait!") dat zelfs bij de gedachte dat ik het woord "pap" zou moeten zeggen, ik al vapeurrekes
kreeg... En 't is hier al zo klammig en warm! Na mijn wandeling ging ik lekker bedje in... De dagen nadien zijn gevlogen als een trein! Met zoveel nieuwe dingen om zich heen verveelt ne mens zich
niet gauw: de buurt, de taal, de manier van aanpak, het verkeer, de grootte van Shanghai, de collega's, de winkels die 7/7 open zijn, enz. 't is overweldigend. Ik ben paar keer gaan eten met
collega's en vrienden, heb lange wandelingen gemaakt door deze eindeloze stad, heb mijn eerste zangles vastgelegd in een muziekschooltje, ben gaan zoeken naar muziekinstrumenten (violen en
contrabassen bij de vleet, kun je kopen of naar uw goesting eentje laten bouwen!), kom, te veel om op te noemen. De nachten daarentegen kropen vooruit, de jetlag zorgt er al bijna een week voor dat
ik klaar wakker in mijn bed lig schaapjes te tellen. Ook slapen met airco is niet mijn ding, thuis staan bij ons altijd onze ramen open voor de frisse lucht, een luxeproduct dat in Shanghai niet echt
te vinden is, maar daar zal ik nog wel aan wennen. Wat een leuk extraatje is, is de fitnessruimte die op de 5de verdieping is ondergebracht. Ik ben er toch in geslaagd vijf keer te gaan sporten deze
week. Afvallen zit precies niet in, maar ik voel me wel fitter, kijk eens aan... Op het werk is het best naar mijn zin: collega's zijn prima en de sfeer is opperbest, natuurlijk zal ik mijnen draai
nog moeten vinden, maar dat komt wel snor... Na mijn ontbijt (rijst of noedels, een ei, groenten en koffie) vertrek ik zo rond 6:45 met Mr. Cao om ca. tegen 7:45 op het werk aan
te komen. 's Avonds vertrekken we tegen ca. 18:00 en dus ben ik tegen 19:00 à 19:30 terug in mijn kot. Tijdens de ritten heen en terug doe ik een schoonheidsslaapje om mijn
jeugdige uitstraling veilig te stellen. Ge ziet dat het werkt! Tussen de middag eten we meestal ergens in een noodlebar, een Mac Donald's of ne KFC in een of ander "chinees boerendorp" achter den
hoek (iets van meer dan een miljoen inwoners) of in de Bayerkantine... Voorlopig lust ik het Chinees eten erg graag; de Mac Donalds en de KFC doe ik eerder mee uit collegialiteit en omdat ons moeder
altijd zei: " 'n goei varkske fret alles" Ondertussen heb ik mijn eerste les Mandarijns gehad en ik moet zeggen: spotgemakkelijke taal voor Limburgers. Voor mij iets minder: die wendingen in
toonhoogte zijn te subtiel voor mijn reeds zwaar belaste trommelvliezen. Maar ik ga me er toch op concentreren om de belangrijkste dingen gezegd te krijgen, zoals: "Waal is't wc?", "Vool mij ''m'n
gloot biel", "Wiehetelielneplotgeloate?", enz... De les wordt aan huis gegeven door een jongedame die gelukkig een beetje Engels spreekt. Als ik wat aan't sukkelen was (Chinees praten heeft iets van
praten met warme patat in uwe mond) dan liet ik haar af en toe ook eens iets zeggen, zoals: "my name is Wouterrrrr Verrrrrheyen" en dan stonden direct terug quitte ;-) Ze was overigens
onder de indruk ("oo hoaw bijoetifoel wlai ting") van mijn mooie handschrift, dat is me nog nooit overkomen, maar inderdaad mijn kiekenpotengeschrift heeft wel iets weg van het chinees karaktergedoe
(dwz niet te ontcijferen). De les duurt 2 volle uren en is wel vermoeiend, maar ja, alles voor de goede zaak! Wat ik heel erg kan waarderen is deze wonderlijke iPad waarmee ik quasi elke avond even
een Skypke doe met het thuisfront. Allen zijn ze zo ver weg van hier en toch met dat toestelletje in de hand zo dichtbij. Bedankt nog eens aan alle collega's voor dit schone geschenk! Het is echt tof
om zo eens een klapke te kunnen doen met je dierbaren! Gisteren (Friday the 13th!) met een deel van bende van 't werk iets gaan eten in de "Spot" een trefplaats voor menig expat met goesting voor
Western Food en, slap karakter dat ik ben, ik bestel ne vette King Kong burger met frieten en nen Guinness of 3. Maar ja, 't was wel lekker ;-) en nadien zijn we in een paar cafeetjes terechtgekomen
waar live music werd gespeeld. Was wel leuk. En toen ik nadien rustig naar huis wandelde, begon het te regenen...: "En wat hebben we geleerd, Piet? Wel, dat je beter zwemvliezen en een snorkel had
meegenomen want een paraplu in deze streken is alleen goed voor tegen de zon! Bedankt, Piet, dat weten we dan ook weeral!" Slaap lekker, Wouter
Liefste allemaal, De laatste weken zijn bijzonder druk geweest en we moesten ons haasten want de tijd vliegt snel al ge u amuseert! Niet dat alles even gesmeerd verlopen is, maar al bij al was het
toch een relatief vlot "just in time" scenario, b.v. onze nieuwe zetels waren net gearriveerd op donderdag en, zoef, vrijdag zaten ze al in de container ("terug naar China als het ware" ;-) ), mijn
finale visum heb ik na wat administratief geknoei en getouwtrek pas ontvangen 2 dagen voor mijn vertrek, enz. kortom het was soms "scharrep oep de schnee" zoals we dat in ons taaltje zo schoon kunnen
zeggen. In de afgelopen maand hebben wij (dikwijls samen maar soms ook apart) in totaal van honderden mensen afscheid genomen, sommigen individueel, sommigen in groep, zoals bij gelegenheden als het
weekend van de oud scouts reünie of het eindejaarsfeest van de muziekschool of het superleuke feestje dat de collega's van Aline hebben georganiseerd (tijdens de werkuren nog wel!), en anderen dan
weer op onze afscheidsfeestjes bij ons thuis. De enkelingen die we niet hebben kunnen bereiken op de een of andere manier, zullen we zeker terug op de agenda zetten voor een volgende gelegenheid.
Niet getreurd! Wij waren alleszins enigszins ontroerd maar vooral heel erg blij met de grote opkomst van vrienden, collega's, buren en familie op onze afscheidsfeestjes (4 in totaal; goed voor de
consumptie van 25 liter wijn, tweehonderdtal blikjes bier en frisdrank en tientallen zakken chips en nootjes; kortom feesten zoals het hoort bij de oude Belgen!). Langs deze weg willen we toch
iedereen bedanken voor zijn/haar aanwezigheid en ook uiteraard voor de talrijke geschenken: 15-tal flessen (schuim)wijn, 1 whiskyfles (die ondertussen mee op container zit), kilo's chocolade (want
"in China ebbe ze da ni"), allerhande leuke verpakte cadeautjes, een pak adembeschermers tegen fijn stof (zeer praktisch idee, Herman, good thinking ;-) ) en last but not least een wondermooie iPad,
gekregen van mijn dierbare collega's, waarmee ik nu dankbaar dit verslagje intik! Tussendoor heb ik mijn trouwe Saab verkocht (met enige pijn in het hart moet ik toegeven), de beerput laten ruimen
("Pietertje, zoonlief, nu dat ge weet hoe het moet, volgend jaar is het uwen toer om het putteke te openen" ;-) ), de centrale afvoersyphon van ons huis "eigenhandig" ontstopt (man man man, wat een
smerig jobke en zoiets komt natuurlijk alleen voor als men op het punt staat om voor lange tijd naar het buitenland te verhuizen en de tijd beperkt is), een aantal broeken, shorts, hemden en schoenen
gekocht zodat ik niet tijdens de eerste maand van mijn verblijf op zoek moet gaan naar XXXL-kledij in Shanghai (zou al eens kunnen tegenvallen), medicamenten gaan kopen (ge weet maar nooit), een
X-ray laten nemen van mijn heup (artrose begot!) en mijn broer Erik een paar keer gaan bezoeken in het hospitaal, hij is gelukkig ondertussen bijna terug de oude (allez, van de drie broers is hij
natuurlijk altijd "den oudste" gebleven, maar ik bedoel "hij is vele beter nu"). Er zijn helaas een aantal zaken niet afgewerkt geraakt. Vooral het oplappen van onze garages en de garagedeuren heb ik
moeten onderbreken en is dus met enige tijd uitgesteld, jammer. De allerlaatste dagen voor mijn vertrek hebben we geprobeerd het rustiger aan te doen, maar dat is niet echt gelukt, Aline moest gaan
werken en ik moest naast talrijke klusjes euh... mijn valiezen nog supersnel inpakken, wat ik, traditiegetrouw (het zit in mijn genen vrees ik), heb uitgesteld tot de taxi quasi voor ons deur stond,
wat enigszins geleid heeft tot... laat ik het zo stellen: "belachelijke en hilarische" toestanden waarbij tegen de klok in meer gerief in de kleine valies en de handbagagezak is geraakt dan waarvoor
ze gemaakt zijn en elke valies/zak toch voldeed aan de onnozele regel dat ze niet meer dan 15 kg mocht wegen waardoor de grote valies dan weer meer lucht bevatte dan kledij. Ik zweer het: het zweet
droop van mijn omvangrijke torso na dit klusje... maar als de taxichauffeur er was, stond mr. Wo toch ready for take off. Ik had ondertussen afscheid genomen van Aline, Pieter, Paulien en Fientje
maar vreemd genoeg dringt het besef dat we elkaar anderhalve maand moeten gaan missen toch niet zo concreet door, het lijkt meer of ik een kort tripje naar de Ardennen ga maken of zo... De Bomma
stond ondertussen ook klaar (en op tijd! ;-) ) om met de taxi mee te rijden en zoonlief nog even uit te wuiven op het vliegveld. Ook broer Koen kwam er in Zaventem bij en had de wuifzakdoek in de
hand terwijl ik mijn ezelsvracht door transitdeur droeg... Bedankt allemaal en tot binnenkort, dikke kus Wouter
...stilaan begint de stress ten huize van familie "Wong" toe te nemen. Schoolresultaten afhalen, auto verkocht, de laatste spuitjes laten zetten, nog snel een laatste medische check-up, nog snel wat
extra kleren kopen. Afscheid hier, afscheid daar, met hier en daar een traantje, ons vertrek komt wel zeer dichtbij. En vooral dat van Wouter, 5 juli vertrekt hij. En 14 augustus vliegen de kinderen
en ik hem dan achterna. Zo hebben de meisjes rustig de tijd om zich aan te passen aan het nieuwe uur, omgeving en klimaat vooraleer de school begint einde augustus en kunnen Pieter en ik nadien samen
Shanghai ontdekken. Ondertussen hebben we bevestiging van ons huis, het contract is getekend. Dat is dus al zeer goed nieuws. Vanaf 1 augustus is het vrij, dan wordt het grondig gekuist, herschilderd
en wordt de tuin grondig aangepakt en vanaf 10 augustus kunnen we er dan intrekken. De eerste 6 weken zal Wouter dus in een servicehotel verblijven middenin de stad. En natuurlijk op het laatste
nippertje moesten er nog probleempjes zijn met visumaanvragen! We hadden gehoopt ons in onze laatste weken vooral te kunnen focussen op inpakken en afscheid nemen maar nu moesten we tussendoor nog
allerlei papieren invullen. Maar goed, alles is in orde gekomen. De container is ingeladen en dobbert vanaf volgende week op de oceaan richting Shanghai waar hij verwacht wordt einde augustus
verwacht.
Vandaag onze laatste dag van onze look and see. Een dagje vrij, dus eerst een beetje uitslapen...Vannacht even wakker geschoten van onweer..maar daar was deze ochtend niets te merken behalve dat er
een vochtige mist hing. Eerst zijn we de tempel Jing'an gaan bezoeken, een tempel die eigenlijk niet tot zijn recht komt tussen al die moderne gebouwen en winkels. Voor 30 Rmb (3,5 euro ongeveer) kan
je de tempel betreden en wierookstokjes branden. Er zijn verschillende zalen met beelden waar nog hard (zowel door jong als oud) gebeden wordt. We konden ook monniken zien zingen vooraleer ze gingen
eten. Er staat ook een prachtig zilveren Boedhabeeld van wel acht meter hoog, met een gewicht van vijftien ton. Daarna wilden we gaan shoppen....wij waren duidelijk niet de enigen die op dat idee
gekomen waren. Ik vermoed dat de hobby van de Shanghainezen ...shoppen is...zo druk had ik het hier nog niet gezien! Uiteindelijk hebben we niets gekocht. De dingen die je bij ons ook kan kopen, zijn
hier duurder, dat komt door de luxetaks die geheven wordt. Op straat word je de hele tijd aangesproken door bedelaars en door straatverkopers "missy, missy, "shoesha' (= shoeshine; schoenpoetsen),
sunglasses, lolex (= fake horloges), watchie watchie (= ook fake horloges natuurlijk), shoppie shoppie". Ik zette gewoon mijn zonnebril op dan zien ze je ogen niet, smog of geen smog, want tegen de
middag begon er toch een ferme smog te hangen. Op People Square gingen we dan een parkje binnen maar wat ze daar aan het doen wisten we niet, maar het krioelde daar van het volk, overal stonden en
zaten mensen met papieren op de grond of op een tafeltje met soms foto's op dan weer data. Dat was daar gewoon een marriage Market! Maar dat waren dus geen jonge mensen maar ook ouders die dan hun
kind aanbieden. Misschien moet VT4 hier eens langskomen, kandidaten genoeg voor tientallen jaren programma...Chinees zoekt vrouw. Nadien een vieruurtje gaan eten in het Peace Hotel, waar de mama van
Wouter vertoefde zo rond 1942. Heerlijk pannenkoekje gegeten. Helaas hadden we een tafeltje aan het raam genomen. Dus na den duur voelden we ons een beetje als aapjes in de zoo, haast allemaal
staarden ze binnen en probeerden te zien wat we aten... En dan terug naar het hotel, het bruine water van de douche verraadde hoeveel van de smog op ons terecht was gekomen... Straks valiesje pakken
en op tijd naar bed, morgen wacht ons een lange dag en nacht!
Die Look & See -trip is toch niet te onderschatten. Je komt al jetlaggend toe vol goede verwachtingen en dan moet je van jut naar jaar rondhossen om vanalles te bekijken en over vanalles te
beslissen. En zeker niet alles loopt even vlot
De keuze van de school hadden we vooraf al beslist (hoewel er nog vele andere goede scholen zijn): voor ons de Britisch International School.
Alleen zijn er twee campussen van deze shool; nl. Pudong (= oostelijke oever lees rechteroerver) en Puxi (= westelijke oever lees linkeroerver van de rivier). We hebben beide scholen (elk een 1100
tot 1300 leerlingen)bezocht en deze zijn echt wel in orde en ook quasi identiek; dus daar geen probleem met kiezen... onze girlsgaan een mooie boeiende tijd tegemoet!
Veel moeilijker was het zoeken van een huis in de buurt van de scholen. In de buurt van Puxi hadden we 2huizen gevonden die er min of meer mee door konden, maar in feite maar half voldeden aan onze
verwachtingen)de rest was letterlijk humbug; de gebruikte stijl en onpraktische geest achter de architectuur gecombineerd met snelbouw en goedkope materialen levert gewoon draken van huizen op die
op foto en in getallen (groot oppervlakte) misschien goed ogen maar in werkelijkheid rotzooi zijn, vochtig, niet goed geïsoleerd/verwarmd en slecht gekoeld (dan nog in de veronderstellingdat de wc
enhet warm water goed fuctioneren).
De trip die we daags nadien in Pudong deden was nog veeeel deprimerender. De architechten en ontwikkelaars van veel van deze gebouwen moesten ze gewoonin den bak steken. Maar bon, in België ziet ge
ook wel van die krampen.
Het bijkomende probleem is dat je wordt rondgeleid door iemand die op commissie werkt om je een huis aan de hand te doen. Er spelen dus mogelijk nog meer belangen mee dan dat je in eerste instantie
in de mot hebt en waar je geen grip op hebt. Gelukkig krijgen we bijzonder veel wijze raad van andere expats van Bayer en kom je snel tot de conclusie dat er veel meer mogelijk is dan dat je
voorgeschoteld krijgt. En dus ziedaar... vandaag hebben we ter afronding slechts1 huis bezocht; zowaar een ware voltreffer van een huis gelegen in de compound 'Westwood Green'; op wandelafstand van
de school in Puxi en dicht bij een aantal lokalewinkeltjes voor eten, drinken enz... Het huis is echt ok en gaf voor Aline en mij direct een thuisgevoel en dat is een zeer goed teken. Het is een
ruim huis van 340m2 met vele volwaardige kamers en badkamers, een dakterras en een ruime keuken. De tuin is niet groot, maar er valt zeker wat mee aan te vangen en de straten in de compound zijn
luchtig en aangenaam om door te wandelen. Op korte wandelafstand van het huis is er in de compound een buiten- en binnenzwembad, een fitnesszaaltje en een danslokaal dat je mag gebruiken...
Kortom een hele opluchting voor ons twee om hier terecht te kunnen komen. We moeten alleen voorzichtig zijn; zolang het contract niet getekend is, kan er nog vanalles gebeuren waardoor we er naast
grijpen. Maar laat ons zeggen we hebben grote kans dat we gesettled geraken in deze woning!
Gezien voor ons het housing-gebeuren hiermee wellicht (hopelijk)is afgerond, zijn we vanmiddag even terug naar Shanghai gekeerd om een en ander te bekijken. Een paar leuke winkelstraatjes en een
winkelstraat vol met winkels van muziekinstrumenten (violen bij de vleet voor Fientje) en misschien wel een piano voor mama en eencontrabas voor papa
Kan allemaal gekocht worden tegen schappelijke prijs.
Na deze charmante tocht door Shanghai hebben we afscheid genomen van onze begeleider Johnson en hebben we even gereposeerd in ons hotel (doucheke en dutje). Nadien nog iets met een collega gaan
eten (echt magerder ben ik hier niet geworden
)in de SPOT (een westers
trefcafé/resaurant) en nu lekker terug in ons Hiltonbed.
Morgen is reeds de laatste dag van deze trip; het weer zou wat tegen zitten volgens den Almand Pien van Sanghai, maar geen erg; in de shoppingmarkets van Shanghaikun je dagen vertoeven zonder twee
keer hetzelfde tegen te komen!
Vandaag ben ik terwijl Wouter naar het werk was een hele dag op trot geweest met 2 mannen, 1 die alleen maar Chinees kan en 1 die wel wat Engels kan we hebben Shanghai bezocht...wat hebben we
allemaal gezien: een tempel midden tussen hoge gebouwen en winkels - nogal bizar om te zien; de French concession; verschillende shoppingcenters, de ene al wat groter dan de andere, Wijnegem
shoppingcenter is er niets naast vergeleken; People Square waar je 's morgens oudere mensen tai chi kan zien beoefenen; leuke winkelstraatjes met oude Chinese gebouwen; de fake Market een ware
nachtmerrie....onder de middag moest ik dan persé mee gaan eten in een echte Chinese eettent. Ik heb me gewaagd aan een dumpling met krab ...het was daar een lawaai van jewelste. Het toiletbezoek
achteraf was ook speciaal...een echte Chinese toilet... Na deze drukke dag was het hoge tijd voor ontspanning en ben ik even gaan zwemmen in het hotel, de Chinese badmeester bleef maar staren, ik
vermoed dat hij niet veel toeristen in badpak ziet, ik was in elk geval de enige in het zwembad.. Daar moet ik toch wel aan wennen, soms word je ongeneerd aangestaard, soms nemen ze zelfs een foto..
Morgen nog wat huizen bekijken, we hebben alvast ons oog op één huis laten vallen, het jammere was dat er geen tuintje aan is, dus gaan we morgen een ander huis in diezelfde compound bezichtigen,
hopelijk is dat huisje even leuk en is er wel een tuintje. Dikke zoenen van ons beiden.
Gisteren zijn we na onze medische controle een hele dag op huizenjacht geweest en hebben we ook 1 van de 2 campussen van de school voor de meisjes bezocht. 's Avonds zijn we de stad in getrokken om
te gaan eten. Best spannend om met handen en voeten uit te leggen wat je wil eten..uiteindelijk werd het een "hot pot" (eigenlijk een soep met groenten die op het vuur gezet wordt op tafel en waarin
je dan je vlees of vis en groentjes kookt.) het werd een hot pot met vis en groentjes en kerrie...hot maar lekker. Vandaag dan terug op huizenjacht en bezoek aan de 2e campus van de school.
Afhankelijk van de woonst zullen we dan de schoolcampus kiezen. Er zijn tot hiertoe maar twee huisjes die in aanmerking komen...de meest hallucinante woningen hebben we gezien..het sloeg eigenlijk
een beetje tegen vandaag (behalve de school dan) dus werd het emotioneel efkes moeilijk. Maar gelukkig waren we deze avond afgesproken met een hoop Belgische collega's van Wouter. 's Avonds is de
sfeer in de overdrukke stad ook helemaal anders, dan is het zelfs gezellig. Ook deed het deugd om verhalen en interessante tips van ervaren expats te horen. Er werden tevens al plannen gesmeed voor
feestjes in de toekomst. Het heeft me terug hoop en energie gegeven. Morgen gaat Wouter een dagje werken, ik had gehoopt een dagje rust te hebben, maar blijkbaar zijn er voor mij uitstapjes voorzien,
dus om 10 uur word ik opgepikt in de lounge van het hotel... Morgen aan we proberen foto's te plaatsen op de blog.... Nog even geduld dus ;-) Zo wij gaan slapen ...
